2005 yılı boyunca iki defa blog açtım. Kendimi bildim bileli defterlere yazan ben, ötekilere ulaşacak bir şeyler yazmak aşamasına geldiğimde tıkandım, ta ki Aralık 2005’deki üçüncü denememe kadar. “Eve’s Eyes” isimli ilk blogumdaki şeytanın bacağını kırdığım kısa yazımı Kaynağım İnsan’da 2021 yılında paylaşmıştım.

Aya Merdiven Kurduk.biz ise 2008 yılında Eve’s Eyes içeriklerini de transfer ederek açtığım Kaynağım İnsan’dan önceki, 2005-2009 yıllarını kapsayan, toplam 497 adet paylaşımımın olduğu kişisel blogum.

O dönemde üç blogum vardı; Aya Merdiven Kurduk.biz, Minik Yaprak’ın Günlüğü ve Kadın Blogları. Kadın blogları ismi üstünde kadınlar tarafından açılan blogların fihristiydi, Minik Yaprak’ın Günlüğü kızım için tuttuğum notlardı, Aya Merdiven Kurduk.biz ise ‘ben’dim.

Yayından kaldırdığım blog yazılarıma kızım sayesinde ulaştım. Yaprak’ın günlük içerikleri için ayrı bir çalışma yapacağım. Aya Merdiven Kurduk.biz içeriklerini ise Kaynağım İnsan’a bu sayfa üzerinden tek tek taşımaya karar verdim. Bu sayede 18 yıllık blog yazma maceramın ilk dört yılını da kucaklayabileceğim; aktife alabileceğim. Yazılar takvim sırasına göre yayınlamayacağım. Maalesef bir çok yazıda ‘error’ veriyor. Akışta görsel de az olacak çünkü blogda kullandığım görsellerin pek çoğu yayında düşmüş. Her gün bir yazıyı geçirsem toplam transfer süresi  bir yılı aşacak.  Kendime kolay gelsin diyorum.

Arşivime kavuştuğum için mutluyum.

---

BAŞLANGIÇ

Aya Merdiven Kurduz.biz Hakkında 

Bir Blogcunun Yazma Hikayesi 

Blog kavramı ile tanışmam ve bir blog oluşturmak fikri 2005 yılının başlarına denk gelir. Şimdi adreslerini unuttuğum iki denemeden sonra, ilk elle tutulur yazımı Eve’s Eyes 2005 adını verdiğim bloguma ancak Aralık ayında girebilmiştim. Açılış yazım şöyle idi :

Sözden hareketle yazı üretmek, sözler geçici yazı kalıcı değil mi?

Görmekten hareketle yazı üretmek, ( Gördüğü üzerine düşünmedikçe insanın havyandan ne farkı kalır, hele bir de yazıya dökebilirse gördüklerini; şahane değil mi?)

Bilgiden hareketle yazı üretmek, ( Okuyoruz, öğreniyoruz, bir de yazarsa kendince insan kalan bilgiyi hafızadaki, kaybetmez asla sarfettiği emeği değil mi?)

Hafızadan hareketle yazı üretmek ( Bireysel depomuz beyin siliyor gereksizin yanında gerekliyi de çoğu zaman; duyguları, düşünceleri, geçmişi…bir dur demek lazım sanki değil mi? )

İlk gezi yazım “Barselona Notları”nda Blogger’ın nasıl çalıştığını anlayabilmek için çok uğraştığımı hatırlıyorum. Şarap üzerine ciddi okuma yapmak durumunda kaldığım “Şarap Kültürü” yazımı da hiç unutamam. Sonrasında yazılar peşi sıra geldi. Önceleri fazla özele girmeden aklımdaki konuları aktardım. Zaman geçtikçe insanın zihni açılıyor, yazma isteği artıyor. Belki de o yazamama sendromunu üstünden atıyor. Bir rahatlıyor, gevşiyor ve başlıyor yarı saçmalama kıvamında, yarı Freud’un Psikanaliz yöntemine taş çıkartacak derecede kendisini deşmeye. Bana çok iyi gelen zamanlar, şiirler, arayışlar bunlar. İki yıl önce yazdığım birçok gönderim şimdi benden uzak, benden toy.

llk blogum Eye’s Eyes 2005‘i Eve’s Eyes 2006 takip etti. Ardından da yine farklı bir blogger temasında Eve’s Eyes 2007&2008 ‘ı kullandım. 2007 yılında İlhan ayrı ayrı olan bloglarımı bir çatı altında birleştirmeyi teklif etti. Bu bana yaptığı tek teklif de olmadı. 03.01.2007 tarihinde kendisi ile hayatlarımızı da birleştirmeye karar verdik. Hayatımızda herşey süratle gelişirken aramıza katılacağını haber aldığımız kızımız için de bir blog açmayı ihmal etmedim. Yaprak’ın bu kısa süreli blogger temalı blogunu şimdi Minik Yaprak’ın Günlüğü ismi ile wordpress üzerinden devam ettirmekteyim.

21 Ağustos 2007′de bütün Eve’s Eyes bloglarını www.eves-eyes.com‘a taşıdık. WordPress’in seçtiğim teması başlangıçta çok hoşuma gitmişti. Sevdiğim şehir hayatını yansıtıyordu. Ama aynen teknolojinin çok hızlı gelişip, değişmesi gibi bu tema da altı ay gibi kısa bir sürede bana yetersiz gelmeye başladı. Bunun büyük bir nedeni yazdıklarımın veya yazmak istediklerimin içeriğiydi. Artık kendimden çok farklı konulardan, sanattan, mesleğimden, Türkiye ve dünyadan bahsetmek istiyordum. Bu aşamaya geldiğim 2008′in ilkbahar sonlarına doğru yine yardımına muhtaç olduğum kişiye gittim; İlhan. Uzun süreli bir arayış ve farklı denemelerden sonra radikal bir değişim yapmaya biraz da teknik nedenlerden dolayı karar verdik; yeni bir web adresine, bambaşka bir yüzle geçmek. Evet, şimdi buradayım : Aya Merdiven Kurduk.biz. Bakalım bu tema beni nereye kadar taşıyacak ?

---

27 Ağustos 2006

Hem Sakar, Hem Tembel, Hem …

Sabah tam olarak kaçta kalktığımı hatırlamıyorum. Belki dokuz, belki dokuz buçuk. Yatakta oldukça uzun bir süre bir öyle, bir böyle dönüp durduktan sonra “bari su içeyim” diyerek kalkabildiğimi hatırlıyorum.

Saçım başım karışık, yüzüm yıkanmamış, bacağımda çizgili pijamam, uyuşuk böcek şeklinde suyumu içtikten evde aşağı yukarı bir tur attıktan sonra bu sefer 80 metrekare içinde yatağımın dışındaki diğer miskinlik merkezim -çok değerli kanepemin- üzerine kendimi atıverdim. Dün satın aldığım, bilmem kaçıncı Paul Weller cd’m, konser kayıt albümü Catch-Flame’i dinlemeye başladım. (hmmmm……. dur şimdi de dinleyeyim… nerede uzaktan kumanda ??? … bulalım …bir dakika …… evet… güzel müzik… PW’nin sesi beynimin merkezinden beni yakalıyor, gevşetiyor, uyuşturuyor, uçuruyor…) İşte sabah sabah aynen anlattığım modda geniş kanepenin üstünde elim kolum bacağım yayılmış, gözlerim kapalı bulutların üzerindeyken birden gözlerim faltaşı gibi açıldı, beynimde bir şimşek çaktı. ” SAAT KAÇÇÇÇÇÇ ? “….. kanepeden fırladım, koşarak en yakın saati aradım… saat 11:30 ………aaaaaaaaaaaa………….Mutfak Kültürü Atölyesiiiiiiiiiiii …….. aaaaaaaaaaaa………… toplantılar saat 11:00′de başlıyorrrrr….. İpek …hem sakar, hem tembel, hem de aklın sekiz karış havadasın… PES.

Bundan sonrasını tahmin edebilirsiniz. İlk başta nereye koştursam diye etrafıma elim alnımda dehşet içinde bakındıktan sonra sanırım hayatımın hızlı hazırlanma rekorunu kırdım. Evden sokağa fırladığımda saat 11:50 idi. Saat 12:00′de Sisters’ın kapısından içeri girmiştim.

Allah’tan bu ayki menü havanın aşırı sıcak olması ve bizim özel isteğimiz üzerine hafif yiyeceklerden oluşacaktı. Geç kalmış olmam pek de farkedilmedi. Mutfağa indiğimde tezgah üstünde peynir çeşitleri, bal, reçel, kaymak, meyve, dondurma, kek, yeşillikler, domates, salatalık, yumurta, baharatlar, sucuk, bacon, pastırma, zeytinyağı gibi malzemeler görüdm. Emrullah Hoca ile birden burun buruna geldik, “Sen nereden çıktın?” dedi. ‘Farketmiş, tüh’ diye içimden geçirerek geniş bir gülüşle “Geç kaldım” dedim. “Özür dilerim”.

Kahvaltı tabakları özenle benim dışımdaki herkes tarafından hazırlandı. Ben hazırlamadım çünkü ben zaten hazırlamayı biliyordum !. (Tabii, benden başka zaten kimse peynir nasıl kesilir bilmiyordu veya bal servisi hiç hayatında yapmamıştı !!!!) Ama ben de her zaman ki gibi çok çalıştım, çok yoruldum. Lütfen !, kimse hakkımı yiyemez, bütün armutları ben soydum, dörde böldüm, üzümleri küçük salkımlara ayrıdım. İki ayırdım, bir yedim. Çok zordu. Çok yıprandım. Çok dertliyim ve şikayetçiyim. Olmaz böyle şey !! ….:):):)

Neyse… gelelim günün en lezzetli ve kolay tarifine “Kağıtta sebzeli yumurtalı pastırma “. Bunu da yapanlar arasında kesinlikle değilim. Yapılışını seyrettim ve tabii ki afiyetle yedim. Şimdi de yapılışını yazacağım.

Şimdi başta malzemeler : (mesela 4 kişi için)

Bir kabak
Bir patlıcan
Bir havuç
12 dilim pastırma – çemeni az olsun ( bacon da olabilir )
4 yumurta
kekik
bence rosemary de konulabilir
Yağlı kağıt

Efendim ilk başta kabak, patlıcan ve havucu soyarak kızartabilmek üzere küpler halinde doğruyorsunuz. (unutmuşum, ben de bir kabak soydum ve doğradım) Sonrasında bu malzemeleri yağda kızartma yapmayı, üstünün başının kokmasını seven bir arkadaşımızın eline tutuşturuyorsunuz.

Yağlı kağıtları 25×25 büyüklüğünde 4 adet kesiyorsunuz. Kızarttığınız sebzeleri dörde bölüp kağıtların ortasına yerleştiriyorsunuz. Ardından sebze kümelerinin ortasına birer havuz açıyorsunuz. Bu açtığınız havuzların içine bir adet yumurtayı dikkatle kırıyorsunuz. Sonra da elinizdeki 2-3 dilim pastırma veya baconı bu havuzların (tepeciklerin) üstüne yan yana yerleştirip, kekik veya canınız ne baharat istiyorsa tepeciklerin üstüne serpiyorsunuz. Nihayetinde yağlı kağıtları kenarlarından kıvırarak birer paket haline getiriyorsunuz. (Nasıl bir paket diye sormayın … kıvırın kardeşim kenarlarını, fırının içinde açılmayacak şekilde …hiç mi paket yapmadınız hayatınızda ? (Aaaa)

Sonra paketleri tepsiye yerleştiriyoruz ve orta sıcaklıktaki “ısınmış” (soğuk değil) fırına sadece 10 dakikalığına sürüyorsunuz. 10 dakika sonra fırından çıkartıp hemen servis yapıyorsunuz. En ideal pişme yumurtaların sarısının cıvık olması. Mesela benim ki katıydı…. Olmaz. … çok pişmiş …. kim yaptı bunu… hiç beğenmedim … şef nerede ? bu müessese hiç iyi çalışmıyor….. aaa…. ama bakın şu armutlara … kim soymuş bunları… sanat eseri gibi … 10 puan.

Evet, görüldüğü gibi Ağustos toplantısını da böylece geçirmiş olduk. Bir ara birileri ödev, mödev der gibi oldu, ben acilen “tuvalet neredeydi ya” gibisinden sandalyeye yeltendim, neyse ki konuşmalar zararsız sinek vızıltısı tonunda geldi ve geçti. Şefimiz yeni ödev konularını mesaj atacağını söyledi. Ben şefimizin sözkonusu “mesaj” haberi üzerine öyle çok bahtiyar (!) oldum ki, bilemiyorum ama bu derin saadet galiba beni bir gün manen çökertecek.!

.

4. Hafta

Sakaryaspor 2 – Fenerbahçe 1 ……… abuk subuk bir durum
Galatasaray 2- Gaziantepspor 2 ( ho )
Beşiktaş 3 – Konyaspor 1

---

8 Kasım 2008 

SANDALYE

O sandalyenin üstünde ne kadar oturdum hatırlamıyorum
tırnaklarımı da kemirmişim yanısıra
düşünmüştüm camdan dışarıda rüzgarla titreşen yaprakları izlerken
kapılar açılıyor, pencereler kapanıyor
aklımın sokaklarından insanlar geçiyor
çok şeyler yaşanıyor,
bitiyor, başlıyor, duruyor
İçindesin dışında olsan da,
karşıdasın yanımda dursanda
Hayallerim var, özlüyorum onları diyorum
ve sandalyenin üstünde oturunca sanki sonsuzum
pek iyi mi değilim bu aralar
ama bir sesini duyarsam sakinlerim umuyorum
kalmak da istiyorum ama gidiyorum
sormuyorsun neden diye
ben de bilmiyorum
bilseydim ben de
oturmazdım bu sandalyede ne kadardır sanıyorum.

İpek Aral

---

29 Ekim 2007

29 Ekim’e İnce Dar Bir Yolda Yürümek

Dedemin kütüphanesinden vefati sonrasında aldığın bir çok Atatürk kitabı içinde kayboldum bu akşam. Alıp da yazıma koyayım diye o kadar sayfayı karıştırdım, o kadar çok şey okudum ki, kafam yoruldu, gözlerim kısıldı, enerjim tükendi.

Şimdi bakıyorum koltuk üzerindeki yığına, incelediğim fotoğraflar ve okuduğum yazılar, anılar, şiirler, kronolojik cetveller arasından beni yıldırım gibi çarpan aklıma iki şey geliyor; ilki Atatürk’ün ölüm yatağında tam tepesinden çekilmiş, yorganı boynuna kadar çekili ve gözleri ince bir çizgi halindeki hüzün dolu fotoğrafı ve bir şiir.

Atatürk, bahsini ettiğim ünlü Fransız şairi Verlaine’e ait “La Vie-Hayat” başlıklı şiirini Sofya Askeri Ateşesi iken çocukluk dostu ve başyaveri, Ata’nın ölümünden sonra intihara kalkışan Salih Bozok’a göndermiş:

“Hayat kısadır:

Biraz hayal,

Biraz Aşk

Ve sonra Allahaısmarladık …

Hayat boştur,

Biraz kin,

Ve sonra Allahaısmarladık … ”

Bu şiirin gönderilmek üzere seçilmiş olması beni çok ama çok düşündürdü, şaşırttı, bir devin, bir ilahın beynine açılan ince dar bir yolda yürürken buldum kendimi …

10 Kasım 1938, saat 09:05, Mustafa Kemal Atatürk’ün son sözleri “Aleykümesselam”

---

21 Mart 2009

SAHİPLENMEYECEKSİN 

Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
” O olmazsa yaşayamam. ” demeyeceksin.
Demeyeceksin işte.
Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela.
O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle o daha az sever seni,
Senin O’ nu sevdiğinden.

Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Çalıştığın binayı, masanı, telefonunu, kartvizitini…
Hatta elini ayağını bile ço k sahiplenmeyeceksin.
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın.
Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok eşyan olmayacak mesela evinde.
Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin,
Güneşi, ayı, yıldızları…
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
” O benim. ” diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasını istiyorsan bir şeylerin…
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.
Mesela turuncuya, ya da pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,
Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın.
Sadece ucundan tutarak…

Can YÜCEL

---

25 Ocak 2009

BOŞ KALMAK

Yaprak’la blogları ayırıp kişisel bloguma da yeni bir kimlik kazandırınca kendimi çok ihmal eder oldum. Bunun bir geçiş devresi olmasını umuyorum. Yazmak isteyip aylardır beklettiğim, kafamı ve kaynakları toparlayamadığım veya yazmak için bir türlü zaman ayarlayamadığım öyle çok konu birikti ki, sanırım hepsi hayatımdaki kayıplar hanesine teker teker yazılacaklar hatta şimdi bile yazılıyorlar.

Sanat Tarihi bölümüne eklemek istediğim “Sanatta -izm’ler” başlıklı yazıma başlayabilmek için neyi bekliyorum bilmiyorum veya İnsan Kaynakları’nda tamamlamam gereken “Kariyer Yönetimi” gibi yazı dizileri var. Son iki yıldır sene kapanışlarını yapamadım. Gündelik hayatta sinirimi bozan onca olayın sadece bir ikisinden dem vurabildim. Yazı trafiğimde Yaprak’ın çok üstüne düştüğümün farkındayım. Dengeyi en kısa sürede bir şekilde sağlayacağımı umuyorum.

Günler hızlı ama hayattaki gelişmeler çok yavaş ilerliyor. Beklemeler, bilinmezler içinde bir dinlenme molası verdiğim bloglarım olmasa ne yapardım acaba diye soruyorum kendi kendime veya başka insanlar yazmadıkları, yazabileceklerini düşünmedikleri, kurgulamadıkları, araştırmadıkları zaman ne yaparlar diye düşünüyorum.

Geçenlerde Marx’ın bir sözünü okudum; “İnsanlar ihtiyaçları kadarını gerçekleştirebilirler” diyor. Bu cümle beynimde şimşekler çaktırdı. Birden panik oldum. Nedir benim ihtiyaçlarım, nereye kadardır gerçekleştirebileceklerim, hayallerim de ihtiyaçlarım dahilinde midir? Ben sanırım yazılarım ile yaşanılan, yaşanılmış anı arşivlemeye çalışırken, geleceği de “o an” geldiğinde kaçırmış olmamak adına şimdiden klavye başında yakalamaya uğraşıyorum. Sanki yazı yazarsam bir yerlerinden 2010, 2011′lere uzanabilirmişim gibi geliyor ve içimdeki bunca itiş kakış arasında merak etmekten kendimi alıkoyamıyorum; “boş kalabilince” insanlar ne -yapmıyor-, nasıl “boş kalmayı” başarabiliyor, boş kalmak fiziksel mi, yoksa %100 zihinsel bir süreç midir? Boş kalmak nedir ?

---

23 Ocak 2009

NURİ BİLGE CEYLAN’I ÜÇ MAYMUN FİLMİ ÜZERİNE 

Bugün vizyondayken bilerek kaçırdığım Nuri Bilge Ceylan’ın “Üç Maymun” filmini DVD’den seyrettim. Film gösterimdeyken televizyondan izlediğim fragmanındaki karanlık hava o dönemdeki ferahlık arayışıma uyuşmamıştı ve aylar sonra sinemaya gidebilmek için Yaprak’ı anneannesine bıraktığım o ilk gün “Üç Maymun” u değil, “Issız Adam” ı izlemeyi tercih etmiştim. Neyse, kısmet bugüneymiş …

Her zamanki gibi ilk başta film için kuşbakışı değerlendirmemi yapacağım; görselliğin ciddi anlamda senaryoyu solladığı “Üç Maymun” gerçekten Cannes Fim Festivali’nden aldığı “En İyi Yönetmen” ödülünü haketmiş, çok beğendim. Başlangıçtan itibaren kırık bir hikayeyi seyretmeye başladığınızı tereddüt etmeden haber veriyor yönetmen. Daha ilk dakikadan izleyiciye “sorgulama” diyor, “sadece izle”. İzledikçe aslında şaşırmıyor insan, izledikçe serbest bırakıyor filmi, belki biraz da tablomsu manzaralar, arka plandaki sesler ile derinlere dalıyor zihninde.

Filmi serbest bırakmak ne demek diye soracak olursanız şöyle cevap verebilirim : Bu filmi zengin/yoksul, ahlaklı/ahlaksız, mutlu/mutsuz, doğru/yanlış, başarılı/başarısız gibi kavramlara takılarak izlemek filmin doğallığını yokeder. Sanılanın aksine koşullar kimin, nerede, ne halde olabileceği konusunda hep belirsizdir. Şimdiden bir dakika sonrayı kimse kestiremez ve her ne kadar reddetsek de hayat zamanına, yerine, durumuna göre her birimize üç maymunu oynatır, bunu da kimse inkar edemez.

Yenikapı sahilinde, tren raylarınına komşu, açık deniz manzaralı eski, dar, küçük evlerinde yaşayan “karı, koca, oğulun” belki de hayata karşı kırıklıklarının ana nedeni yıllar önce yitirilmiş küçük erkek evlatdır (Gürkan Aydın), kardeştir. Onun solgun, morarmış yüzü, minik elleri baba-oğul üzerinde belirgin izlerini gösterirken, gün gelir anne ( Hacer Aslan ) ölmüş oğlunun mezarını temiz tutamayacak kadar farklı bir heyacana kaptırır kendini. İsmail (Ahmet Rıfat Şungar), babasını aldatan annesini değil, onun aşığını (Ercan Kesal) affetmez. Eyüp (Yavuz Bingöl) karısının olası ölümüne gözyumabilir ama herşeye rağmen sonunda onu bırakamayacak kadar belki uygar, belki de bağlıdır. Bazen sadece soğuk kış günlerinde hayatta kalabilmek için ödenen bedel kahveci Bayram’ınki(Cafer Köse) gibi özgürlüktür, bazense özgürlük için ödenen bedel, herşeyin yitirilmesine neden olan zarf içindeki üç beş kuruştur.  Ama herhalde en hüzünlü olan birkaç zevkli dakika uğruna yitirilen bir hayattır. Bunları herkes bilir ama kimse görmez, duymaz ve konuşmaz, hayat böylece saniye saniye, dakika dakika, saat saat, gün gün, ay ay, yıl yıl akıp gider.

“Üç Maymun” olgun film izleyicisine hitap eden bir yapıt. Olgun derken kasdım “duyarlı, sabırlı, empati kurabilir, doğal” olabilmek. Uyarırım, bu film gelenekçiler, yönetmenden mühendislik harikası bekleyenler veya Hollywood filmlerindeki gerçek dışılığı arayan, hayalperest seyirciler için büyük bir sıkıntı ve hayalkırıklığı kaynağı olabilir.

Son söz olarak Ahmet Rıfat Şungar’ın oyunculuğunu çok beğendim diyorum ve noktayı koyuyorum.

---

13 Ocak 2009

WOODY ALLEN’IN BARSELONA BARSELONA FİLMİ ÜZERİNE

Dün Yaprak’ı anneanneye bıraktıktan sonra hemen kendimi haberini aldığımdan beri merakla beklediğim Woody Allen’nın yazıp yönettiği son filmi “Barselona Barselona”yı izlemek üzere sinemaya attım. Filmin yönetmeni çok başarılı, oyuncuları da ayrı cazip olunca insan elbet iyi birşeyler bekliyor. Penelope Cruz, Scarlett Johansson, Javier Bardem üçlüsünü ayrı ayrı son dönemde sinema dünyasında en beğendiğim oyuncular arasında sayabilirim, e bir de bir araya geldilerse, hele ki Barselona gibi bir şehirde, ortalığı darla duman ederler diye düşünmeden edemiyor insan.

Her zaman ki gibi ilk başta film hakkındaki kuşbakışı görüşümü söyliyeyim; çok beğendim. Kimsenin sırtına, aklına yük olmayan, akıcı, şaşırtıcı, eğlenceli, kendi içinde sıradışılıkları olan bir film çekmiş Woody Allen. “Mesaj kaygısı olmayan” niteliği, ara ara düşündürüp, sonra da “fazla üstüne düşünmeye de değmez, hayat işte” dedirten “Barselona Barselona”, beni üç yıl önce büyük keyifle dolaştığım şehre tekrar götürdüğü için de ayrı bir mutlu etti diyebilirim. Gaudi sahneleri harikaydı, heyecanladım, tekrar o güzel şehirde olmak istedim için için. Ve yazmadan edemeyeceğim ben hayatımda Penelope Cruz kadar da seksi kadın görmedim.

Filmde en çok hoşuma giden nokta, kadın-erkek, arkadaşlık ilişkilerinin Amerikan metaryalizmi ile Avrupa naturalizmi ve esteği arasında nasıl şekillenebileceğini çok espirili bir dille anlatabilmesiydi. Sorunlu eski eş Maria Elena(Penelope Cruz) ve ressam Juan (Javier Bardem) arasındaki arızalı bohem aşkın tamircisi “arayıştaki” Cristina (Scarlett Johansson) ile bu üçlüye “garantici, planlı, programlı, metaryalist” tipik amerikalı tarzıyla dahil olan Vicky (Rebecca Hall), izleyenlere zihinlerdeki sınırları kaldırabileceğiniz sürece zıt tiplerdeki insan ilişkilerinin ne boyutlara taşınabileceğini cesurca gösteriyor.

Filmdeki tek verilmek istenen mesaj bence “hayatta birşeyleri kaçırmamak” üzerine. Bu arada da Woody Allen büyük ihtimalle kendi üvey kızı ile evlemesine bir atıfta bulunmuş oluyor. Evlenmeseydi ve toplumun sınırları içinde kalmayı tercih etseydi belki de hayatında yaşayabileceği en büyük mutluluğu kaçıracaktı. Film bir çeşit kendini aklama sanki. Ama filmin sonunda şunu da görüyoruz, gerek Vicky, gerekse Cristina kendilerine özgürlük adına bir şans verdikten sonra yine kendi yollarına dönmeyi tercih ediyorlar. Ama hayatta yaşanan herşey cepte bir tecrübe ve kişinin kendini tanıması için bir fırsat oluyor. Bu nedenle sözün özü şu : Bir defa doğuyoruz, yaşamaktan korkmamak lazım.

Bu arada annemin bir arkadaşı film hakkında “sapıkça ” yorumunu yapmış, çok ama çok güldüm. İşte bakış açısı farklılığı … kimbilir belki siz de izleseniz böyle düşünebilirsiniz ?!

---

19 Kasım 2008

ÇAĞAN IRMAK’IN SESSİZ ADAM FİLMİ ÜZERİNE

Bu sabah annemin telefonu bana adeta ilaç gibi geldi. Havanın basıklığından mı, yoksa kendi iç kasfetimden mi bilemiyorum, parmağımı kıpırdatasım yoktu. Evin içinde amaçsızca dönüp duruyor, Yaprak’la ilgileniyormuş gibi yapıyordum kendi kendime, hatta Yaprak benimle ilgileniyordu desem daha yerinde olur. Ama annemin “bebeği bana bırak, sinemaya git” önerisi içime bir çiğ tanesi gibi düştü, beni ürpertti, diriltti ve “peki” dedim hafifleyerek; “hangisine gitsem acaba? O kadar çok görülmeye değer film var ki vizyonda. Üç Maymun, Düşes, Quantum of Solace ve Issız Adam … hangisi ?”. Vurdu kırdı görmek istemedim, Düşes hazindi, Üç Maymun kapkaraydı. Sonuçta Yaprak’ı anneme bıraktıktan sonra “Issız Adam” nın salonunda, H sırası 16. koltukta buldum kendimi.

Hep olduğu gibi başta kuşbakışı değerlendirmemi yapacağım. Filmi izlemeye başlamadan önce kafamdan aynen şunlar geçiyordu : Çağan Irmak’ın “Babam ve Oğlum” filminden ağlamaktan gözlerim neredeyse ellerime düşmüş bir vaziyette çıktığım için kaygılıydım, benzer bir durum yaşayabilir miydim ? Ayrıca iki başrol oyuncusunu da hiç tanımıyordum. Bir tek Cemal Hünal’nın Ayşe Arman ile yaptığı röportajı okumuş ve kendisini ‘enteresan’ bulmuştum. Melis Birkan’nın ise tümüyle yabancısıydım. Sanırım öncelikli olarak böyle iki bilinmez oyuncuyu izleyecek olmak beni heyecanlandırdı, belki de bu filmi seçme nedenim de bu “bilinmezlik”ti. Film bittiğinde ise diyebilirim ki Irmak’ın yönetiminde Hünal-Birkan ikilisi ile Beyoğlu, Tünel, Galata, Pera civarında geçirdiğim aşk, duygusalllık, tensellik, bencillik, tükenmişlik, şekilcilik kısacası her hali ile insanlık dolu iki saatten çok memnun kaldım. Bütün saniyeleri ile dünyalı ve mesaj verme kaygısı olmadığı için de izleyiciyi yormayan, böylesine gerçeğe dair bir film çekebilmek ne büyük başarı.

Alper’in filmin ilk sahnelerinden itibaren çarpıcı bir şekilde anlatılan yüzeyselliğinin kendisini de rahatsız eden düzeye çıkması onu sonunda zihinsel bir ihtiyaç olarak Ada ile karşılaştırıyor. Ada’nın çizdiği, her bakımdan olumlu kadın karakteri ise belki de bütün erkeklerin hayallerine cevap verebilir nitelikte; güzel, olgun, espirili, akıllı, becerikli. Öte yandan Alper karakterinin hayvani tarafı yanında insanı soru işaretleri içinde bırakan iki çok önemli açılımı var; yemek yapmaya ve 80′li yılların Türk pop müziğine olan zarif tutkusu. Erkek yakışıklı, ilgili, kısmen duyarlı, kadın güzel, akıllı, yetenekli, o zaman nedir ters giden derken, karakter çözümlemesine de girmek de istemiyor insan. Üstelik hissettiğim kadarıyla yönetmen de, ucundan biraz koklatsa bile hiç “Alper neden böyle olmuş?” sorusunu cevaplandırma taraftarı değil. Filmi izlerken geçen iki saatin hoş tarafı da bu, yabancı değil, hepimizin her gün yaşadığı gibi hayat akıp gidiyor perdede. Bir insan giriyor hayatımıza, olaylar gelişiyor, ilişkiler ilerliyor, zaman geçiyor ve sonuçta bir noktaya varılması gerekiyor. Alper ile Ada’nın hikayesinde varılan nokta erkeğin tükenmişliği ile kadının yaratıcılığı, üretkenliği arasında bir yerde sadece “neden?” sorusu ile yüklemleniyor.  Ada anlayamıyor, çözemiyor çift olarak bu kadar derinlere inebilmiş iken,  Alper’in içine düşeceği mutsuz yanlızlığa-ıssızlığa rağmen kendi yüzeysel ve şekilci bağımsızlığına olan bağımlılığını, en büyük bencilliğini.

Sözün özü “Issız Adam” sonsuz bencil, çekici bir adam ile şehirli, güzel kadının aşk hikayesi ve tarafımca herkese izlenmesi tavsiye olunur.

---

7 Kasım 2008

CAN DÜNDAR’IN MUSTAFA FİLMİ ÜZERİNE 

Dün son günlerin en büyük tartışma konularından Can Dündar’ın yazıp yönettiği “Mustafa” fimine gittim. Film üzerine o kadar çok yazıldı, konuşuldu, tartışıldı, hatta Can Dündar’a hakaret derecesine varacak sözler söylendi ki, bir yandan onları okuyorum, dinliyorum, diğer taraftan kendi düşüncelerimi toparlamaya çalışıyorum. Sanırım detaya girmeden önce ilk olarak film hakkındaki kuşbakışı değerlendirmemi söylemeliyim : Ben filmi beğendim, keşke iki saate sığdırılmak zorunda kalmayan daha uzun, daha kapsamlı bir çekim olsaydı. Her ne kadar Can Dündar Mustafa’nın belgesele dönüştüreceğini söylese de, bunca eleştiri ve saldırıdan sonra böyle birşeye yeltenir mi veya sponsor bulabilir mi bilmiyorum.

Filmi üzerine birkaç saptama yapmak istiyorum. Birincisi filmi 20-30 adet ilköğretim öğrencisinin bulunduğu bir salonda izledim. Bu yaşları 12-13 olan çocuk topluluğu filmin 5. dakikası yani Mustafa’nın Manastıra gidişi sahnesinden sonra birbirlerine mısır atmak, cep telefonu ile mesajlaşmak, itişip kakışmak, yer değiştirmek, vs. dışında filmi izlemeye yönelik hiçbir belirti göstermediler. Buradan neyi anlayabiliriz : Film çocuklara göre değil, sıkılıyorlar, anlamıyorlar, ilgilenmiyorlar.  Lise öncesi öğrencilerin zorla bu filme götürülmesinin gereksiz olduğu apaçık.

İkinci saptamam ise filmin bu kısa versiyonu ile Atatürk’ün yaşamındaki dönemler arasında izleyene büyük kopukluklar yaşatması. Can Dündar’da durumun farkında olduğunu ancak iki saate bu kadarını sığdırabidiklerini söyledi. Her ne olursa olsun kopukluklar bana filmin etkisini azaltan bir yetersizlik duygusu verdi. Diğer taraftan şunu da düşünmüyor değilim : Atatürk’ün özel hayatının daha detaylarına girilse aşırı Kemalist’ler Can Dündar’ı öldürmeye bile kalkabilirler mi ? veya bu biraz paparazziliğe dönüşmez mi? …

Filme gelen aşırı tepkilerden henüz genç, yaşlı Atatürk severlerin yeterince olgunlaşmamış olduklarını ve halen Atatürk’ü putlaştırdıklarını görüyorum. Onun zayıf yönlerini, hasretlerini, aşklarını, erkekliğini, yanlışlarını duymak istemiyorlar, onu kafalarında tanrılaştırıyorlar. Oysa ki Atatürk bile Nutku’nda gücünü “göklerden, gaipten değil, hayatın içinden ve tecrübelerinden aldığını” söylüyor.

Halihazırdaki görüntüde, Dündar’ın vurguladığı tarzda Atatürk’ün kendisini yanlız hissetmesi, dine ve komünizme yaklaşımı, güç kullanması, içki sofrasında ağlayabilmesi, gülmesi, eğlenmesi, dans etmesi, karanlıkta uyuyamaması, aşk yaşaması, aşkını kaleme alabilmesi, Fikriye’nin intiharı ile sarsılması, hasta iken koltuğunda boynunun bükülmesi, vs. gibi anlatımlar , maalesef birçok kesim tarafından kendisinin amaçladığı gibi ‘Atatürk’ün insani yüzünü göstermek‘ şeklinde algılanmadı. Halk bu yaklaşımı reddetti, filmdeki Atatürk’ü ‘insani’ değil, ‘güçsüz’ buldu. Belki Dündar da filmin bu şekildeki olası sonuçlarını düşünüp, elini taşın altına koydu ve “bir yerlerden başlamak lazım” diyerek ‘Mustafa’yı çekti. Onun yaptığı kimisine göre bir hizmet, kimisine göre ise saygısızlık, düşüncesizlik hatta hakaret. Sonuçta filmin varlığının açtığı tartışmaların nereye varacağını önümüzdeki günler gösterek.

İnsan doğası zalimdir ve birinin güçsüz noktasını saptadı mı onu yoketmek için bu zayıflıkları kullanmaktan çekinmez. Sanırım Atatürk severlerin kaygısı bu yönde; “Mustafa’yı biz çocuklarımıza, gençlerimize idealize ediyorduk, şimdi farklı güçler tarafından zaten yıpratılmaya, yokedilmeye çalışılan Atatürk’e, bunca zaaflarını duyduktan sonra benim evladımın güveni sarsılmayacak mı, onu sorgulamayacak mı, sevgisi azalmayacak mı, onu karalamaya çalışanların eline malzeme verilmedi mi ?” Bu kaygıya benim cevabım şöyle: Sorgulasın, üstüne düşünsün ve sonrasında bilinçli ebeveynlerin ve öğretmenlerin desteği ile ‘ezberin değil, aklın yolu bir‘e varabilsin “O da benim gibi güldü, eğlendi, aşık oldu, ağladı, yanlışlar yaptı, içti, yoruldu, hastalandı, elindeki gücü yeri geldi kullandı ama benden öte o bir de bu Cumhuriyeti kurdu, devrimleri yaptı, bana bağımsızlığımı verdi”. Bırakın çocuklarımız, gençlerimiz Atatürk ile kendilerini kıyaslasınlar hatta ona göre kendilerinde üstün yönler bulsunlar ama eğer gerçekten vicdanları varsa, ki aslında zaten arzu edilen de vicdanlı birer birey olmaları, nihayetinde bir vatanı varedebilmek konusunda ellerini yüreklerinin üstüne koyup, şapkalarını çıkartsınlar, ona gönülden teşekkür etsinler, onu unutmasınlar ve onu seveceklerse ezberci anlayışla değil, gönülden inanarak ve onu anlamaya çalışarak, onu bir put, tanrısal bir güç değil, bir insan olarak sevsinler. Bu konuda da ablam Başak ve kendimi örnek verebilirim. Biz Atatürk’ün iyisiyle kötüsüyle çok tartışıldığı bir ortamda büyüdük. Filmde anlatılandan çok daha fazlası bizim aile meclislerimizde, sofralarımızda konuşulurdu. Muhsin dedem biz çocukken Atatürk’ün en büyük zaaflarını “O bir insandı, büyük bir asker ve fikir adamıydı, onun ne koşullarda, neler yaptığı kadar ve hatalarını, zayıflıklarını da bileceksiniz, düşüneceksiniz ve onu bu vatan için kimsenin yapamadığını başardığı için seveceksiniz. Ve gün gelip biri size onun zayıflıkları üzerinden saldırmaya kalktığında savaşa hazır olacaksınız” diyerek anlatırdı. Dedem ileri görüşlü bir insandı. Yıllar sonra Norveçliler ile çalışırken şirketin yönetim kurulu başkanı bana bir yemek esnasında bu tarzda, Atatürk’ün bir zaafı üzerinden saldırmaya kalkmış, ben de alaycı ve umursamaz bir şekilde yüzüne gülerek “so what ? (yani ne ? – ne demek istiyorsunuz) ?” demiştim. Tabii adam akıllıydı, sustu. Susmazsa onu fena bozabileceğimi anladı. O yemekte Atatürk sayesinde ben de büyük bir hayat dersi aldım: Atatürk karşıtlarının (ülkemizde özellikle dinciler) ellerindeki olası saldırı malzemelerine karşı hazırlıklı iseniz, onlar sizi her ne kadar bel altından vurmaya çalışırlarsa çalışsınlar, başarı elde edemezler. Eğer birey Atatürk’ün istediği gibi kendine güveniyorsa ve dersini çalışmış ise karşısına çıkabilecek bütün karşı güçleri rahatça geri püskürtür. Atatürk’ün dediği gibi “İhtiyacın olan güç damarlarındaki asil kanda mevcuttur”. Sanırım Can Dündar Atatürk konusunda milletini bir parça da olsa eğitmeye ve güçlendirmeye çalıştı, çalışıyor, ama bilemiyorum başarabiliyor mu, bu millet eğitilmek, aklen güçlenmek istiyor mu?

Son olarak kafamda biri filmden, diğeri film üzerinden genele yönelik iki soru var ve beni düşündürüyorlar: Birincisi Atatürk’ün neden annesinin beğenmediği mezarlığının yerine herhangi bir sade mermer koydurtmamış da, dağdan bir kaya parçasını tercih etmiş? Özel bir anlamı mı var acaba ? İkinci genele yönelik sorum ise; biz gerçekten Mustafa Kemal Atatürk’ün çocukken karga kovaladığını görmeye tahamüllü olamayacak kadar aşağılık kompleksine sahip yani kendine güvensiz bir millet olabilir miyiz ?

Toplum olarak sevgi anlayışımız da biraz sığ mıdır, nedir ?  “Benim seveceğim insan sadece iyiliklerle bezeli, üstün meziyetli, erişilmez, ulaşılmaz, yenilmez olsun” gibi bir yaklaşım görüyorum halkımızda. Pardon da, herkes önce bir dönüp kendisine, sonra etrafına baksın ve varsa öyle biri göstersin veya bu yaklaşımla etrafında sevecek insan bulabilir mi aransın. Atatürk zaten halkımızın kafasındaki gibi “kusursuz” biri olsaydı askerlik ve devlet adamlığı yapmaz, peygamberliğini ilan eder veya melek olup kanatlanır, uçardı. Filmde 1927′de 8 yıl aradan sonra sevgi gösterileri İstanbul’a boğazdan gelen Mustafa Kemal’e soruyorlar: “Heyecanlı mısınız Paşam?” O diyor ki “Hayır, beni bugün böyle sevgi gösterileri ile karşılayan millet, yarın kellem için peşime düşebilir”. İşte görülüyor ki hala Atatürk’ü anlamak ve sevmek konusunda 1927′deki kadar cahil ve sığız. Ezberci sevgimizin algılayamadığımız bir film ile bile nefrete dönüşebileceğinden şüphelenecek kadar güçsüz ve aciziz. Ayrıca bir blogcu Oğuz Bölükbaşı’nın dediği gibi Atatürk’ü bu filmde zayıf, güçsüz görenler kendilerine birer beyin gözlüğü alsınlar, önce kendilerine sonra Mustafa’ya baksınlar, eğer becerebilirlerse düşünsünler.

Bir de şimdi şu Hüseyin Üzmez’i düşündüm. Sapık bir adamı kendi çevresi yaptığı bütün iğrençliğe rağmen nasıl da sahipleniyor.  Gelin görün ki, şu koskocaman Atatürk sever camia bir film ile Ata’larına duydukları sevgiden, o sevgiyi kaybedebileceklerinden şüpheleniyor, korkuyorlar … hangi tarafınki güç, hangisininki  acizlik? Sevgi kavramı kendi içerisinde ‘koşulsuzluk’ kavramını barındırmaz mı?

---

12 Mart 2009

DAVID BOYLE’UN MİLYONEL FİLMİ ÜZERİNE 

Bir sinema günümü daha gayet mutlu şekilde bitirdim. Bu seferki görülecek film seçimim tabii ki 8 oscar ödüllü David Boyle ve Loveleen Tandan’ın yönettiği “Slumdog Millionaire”, ülkemizdeki ismi ile “Milyoner” filmi yönünde oldu. Romanı Vikas Swarup’a ait olup Simon Beaufoy tarafından senaryolaştırılan ve müziklerini Allah Rakha Rahman’nın bestelediği Slumdog Millionaire kısaca “bir 21. yüzyıl Doğu masalı” diye özetlenebilir.

Filmi beğendim, bana göre bir doğu hikayesini, bir batılı çekerse ancak böyle pozitivist, böyle doğal, böyle acitasyondan uzak bir film çıkabilir çünkü aslında hikaye büyük üzüntüler, trajediler, haksızlıklar, felaketler dolu ve filmin çok iyi kurgulanmış olması sayesinde seyirci hiçbir sahneyi tam anlamıyla üzülemeden, şaşıramadan, hatta sevinemeden teğet geçiyor. Neticede de seyirci film boyunca mutsuzluk içinde dağılmıyor, çökmüyor. Özellikle de vurgulamak istiyorum, filmin tempolu müzikleri bu hızlı akışı büyük başarıyla destekliyor. Düşünsenize, özetle bir çocuk var ve bu çocuk altı yaşında annesi ile babasını gözleri önünde kaybediyor, açlıkla, pislikle, suçla dolu bir hayat içinde insanların gözlerinin önünde öldürüldüğünü, sevdiği kızın abisi tarafından elinden alındığını görüyor, kandırılmaya çalışılıyor, kanmayınca işkenceye maruz kalıyor, dövülüyor … daha ne yazayım kısacası film boyunca cocuğun bir ölmediği kalıyor adeta. Ama bu kadar dramatik akan hikaye, ana karakteri Jamal’in (Dev Patel) olduğu kadar izleyicisinin de hiçbir zaman olumlu bakışı elden bırakmasına izin vermiyor.

Dünyaya hiçbirimiz eşit gelmiyoruz. Yaşam koşulları eşitmiş gibi görünün bir abi-kardeşin bile doğuştan sahip oldukları farklı karakterler her ikisini de bambaşka yollara sürükleyebiliyor. Filmin merkez kuvveti diyebileceğimiz, iki kardeşin tek ortak noktaları ise farklı yansımaları ile içlerindeki ‘inanç’ duygusu. Jamal’ın dürüstlüğü ve en başından itibaren Latika’ya (Freida Pinto) duyduğu aşk onun içindeki büyük inancının kaynağı iken, abisi Salim’in (Madhur Mittal) namaz kıldıktan sonra adam öldürerek yansıttığı materyal hayata duyduğu inanç filmin sonunda da kaçınılmaz şekilde ‘ilahi adalet’ kavramını çıkartıyor karşımıza. Hikayedeki bir diğer inanç üzerine olan ironi ise Jamal ile Salim’in müslüman-hindü inanç çatışması yüzünden anne ve babalarını kaybetmeleri.

Film boyunca izlediğimiz sefalet, pislik, çocukların dilendirilmek üzere sakat bırakılmaları belki Amerikalı, Avrupalı seyirciye çok sıradışı ve uzak gelmiştir ama bunlar bizim ülkemizde de yaşadığımız gerçekler olduğu için beni fazla şaşırtmadı. Slumdog Millionaire’in Batı dünyasının yaşam standartlarına kıyasla son derece sıradışı bir dünyayı görüntülemiş olması ona bunca Oscar’ı getirdi diye düşünüyorum. Batılı bu filmde kendisini bulamadığı için çok etkilendi. Ama biz Türkler kendimizi tümüyle olmasa bile yeteri kadar filmin içinde bulabiliyoruz. Bizim de dilendirilmek üzere sakat bırakılan, çöplüklerde yemek arayan, yankesicilik yapan, uyuşturucu kullanan, sefalaet içinde yaşayan yığınla çıplak ayaklı çocuğumuz var. Üstelik bizler de onlara çoğunlukla “slumdog” muamelesi yapıyoruz. Ben hiç etrafta itilip kakılan, dayak yiyen bir dolandırıcı çocuğa çıkartıp para veren bir vatandaşımızı görmedim (referans filmde Amerikalı çifti dolandırdığı için dayak yiyen Jamal’a bir de üstüne para veren Amerikalı çift). O nedenle bu film için  “Muhteşem, harika” diyen Türk seyircisini de pek anlayamıyorum, batılı gibi gözlerine inanamaz biçimde izleyemezler ki onlar bu filmi. Üstelik aynı hikayeyi bir Türk yazıp, çekseydi eminim ki “Bu ne bayat hikaye, ne büyük acitasyon, arabesk, gerçek dışı bir son” diye oldukça büyük tepkiler bile alırdı.

Slumdog Millionaire görülmesi gereken bir film. Belki de türünün ilk ve tek örneği oldu, olacak. Hiçbir batılı yönetmen böyle büyük bir başarı yakalamış filmin gölgesinde kalmamak veya kötü kopyası olmamak adına doğu hikayelerine yönelmeye cesaret edemeyecek. Tebrikler David Boyle, harika bir niş yakalamışsınız …

---

12 Şubat 2009

ERDEM KIRAL’IN VİCDAN FİLMİ ÜZERİNE 

Geçtiğimiz gün annem, babam ve ben DVD’den Erdem Kıral’ın yönettiğini, başrollerini Nurgül Yeşilçay, Murat Han, Tülin Özen’in paylaştığı “Vicdan” filmini seyrettik. Nurgün Yeşilçay’a bu sene Antalya Film Festivali’nde en iyi kadın oyuncu kategorisinde Altın Portakal getiren filmi vizyondayken izleyememiştim ve doğrusu hem Yeşilçay’ın, hem de Murat Han’ın performanslarını çok merak ediyordum.

Film hakkında ilk başta söyleyebileceğim şey afişinin çok başarılı olduğu ve Vicdan’ın beni şaşırtan bunaltıcı, sıkışık havasını çok iyi yansıtabildiği. “Bir afişten hareketle film izlenilir mi?” diye bir soru akla gelebilir, bu suale benim cevabım “evet” olur. “Vicdan” daha ilk dakikasından itibaren afişindeki gibi karanlık ve kırmızı, derin yarıkları, uçurumları olan, izleyende ciddi izler bırakabilecek bir film. Küçük bir kasabada kiremit fabrikasında çalışan bir grup insanın ağır hayatından, aşkla cinselliğin karmaşıklığına, ahlak çöküntüsünden, dostluk bağlarına, özgürlük arayışından, tükenmişliğe ve ardından ölüme varan bir kara-al yolculuk film karelerinde akan.

Vicdan’da beni en çok etkileyen dört beş sahneden bahsetmek istiyorum. Birincisi açılış; izleyici filmin başındaki silah atışı ile ilk şokunu yaşıyor. Sonrasında Mahmut (Murat Han), karısı Songül (Tülin Özen) ve sevgilisi Aydanur (Nurgül Yeşilçay) arasındaki aşk üçgeninde, kadınların dostluklarını taçlandırmalarının kanı donduracak şekilde noktalandığı ‘kiremitli’ düğün sahnesini herhalde bir ömür unutmayacağım. Üçüncü sahne ise İzmir’e giden ve pavyonda tanıştığı adamın imam nikahı altına girerek kapanan Aydanur’un terkedileceğini anladığı yatak sahnesindeki hüznü ve bir damlalık gözyaşı, sonun başlangıcı. Bu arada zamanın geçişini vurgulayan siyah kırmızı tonlardaki ara görüntülere bayıldım. Filmin son sahnesindeki Aydanur’un yüzünün yitirilmiş ifadesi ise ve polise verdiği cevap benim Nurgül Yeşilçay’a tereddütsüz kendi “altın portakalımı” vermemi sağladı diyebilirim.

Bu film sarsıcı bir yapıt. İnsanın kalbini hoplatan, kıran, darmadağın eden bir özelliği var. Yeşilçay dışında, Murat Han ve Tülin Özen’in de performansları mükemmel. Vicdan’ın bana göre en büyük özelliği sıradan gibi görünen ama sıradan olmayan insanların hikayesini, sıradışı bir şekilde kan, ter, kir ve karamsarlık içinde anlatması. Film boyunca insan kendini hiçbir karakter ile özdeşleştiremiyor, filmin hiçbir karesinde kendisini aramıyor ama tam bir yabancı olarak bambaşka bir dünyanın tam göbeğinde buluyor kendisini. Ben mutlaka izleyin derim ama şimdiye kadar okuduğum izleyici yorumlarının dörtte üçü filmden nefret etmiş. Bizim film seyircimizi anlamak için bilmem ki ne olmak lazım ?!

---

13 Eylül 2007

TATLI BİR VEDA 

Dün Toplulukta bana sürpriz veda pastası kesildi. Hiç eklemediğim bir anda gerçekleşmiş olması çok güzeldi. Veda konuşmasında hazırlıksız yakalandığım için cümlelerimin başı sonu birbirine girdi. Kar Şirketler Topluluğu ve ağırlıklı Vesbo’da geçen beş yılım gerçekten hayatımın bugüne kadarki belki de en önemli dönemidir. Beş yılın genel değerlendirmesini yaptığımda gerek insan, gerekse çıkan iş kalitesi bakımından bana pek çok şey öğrettiğini düşünüyorum. Ben de verdiğim İnsan Kaynakları hizmeti ile, işe alınırken benden istenilen faydaları sağladığıma inanıyorum. Topluluk ile bağlantılarım bireysel ve profesyonel anlamda sürecek, belki de zaman içinde Vesbo’nun Batı Avrupa’ya açılan penceresi olacağım. Ama şu an için öncelikli olarak Yaprak var hayatımda. İlhan’nın işleri istediğimiz düzene girene kadar Yaprak’tan geriye kalan zamanımı da “nanoHILL” ile kaplayacak.

Önümde zorlu geçecek iki yıl var. Herşey yeni, herşey farklı, hemen hemen herşey yabancı. Geçen sene bu zamanlarda Tanrı’ya bunun için dua ediyordum. Diyordum ki ” Tanrım hayatıma öyle büyük değişiklikler getir ki, hiçbirini hayal bile edememiş olayım”. Tanrı beni gerçekten duydu, hayatım hızına inanamadığım bir şekilde farklılaştı. Hergün işten eve yürürken ona beni İlhan’la bir araya getirdiği için teşekkür ediyorum. İyi niyet, çalışkanlık ve doğruluğu bırakmadığımız sürece de bizim yanımızda her zaman olacağına inanıyorum.

---

16 Eylül 2009

BYZANTIUM 1200

Sizinle Allan Sorrell ve Albrecht Berger’in Byzantium 1200 projesini paylaşmak istiyorum bu yazımda. Bu proje Osmanlı İstanbul’u almadan önce 13. yüzyıldaki Bizans kalıntılarının üç boyutlu bilgisayar çizimlerinden oluşuyor ve adeta şehri yeniden canlandırıyor ve 2010 İstanbul Kültür Başkenti çalışmaları çerçevesinde Bonn ve İstanbul’da sergilenmek üzere yürütülüyormuş ve bu yıl sonuna kadar daha gelişecekmiş.

Çalışmanın esin kaynağı olan aynı tür çalışma Roma için yapılmış. Allan Sorrell oradan esinlenmiş. Projenin diğer önemli üyesi ise Prof. Dr. Albrecht Berger. Dünyada önde gelen bir Bizans uzmanı ve Münih Ludwig Maximılians Üniversitesi, Bizans Enstitütüsü’nde öğretim görevlisi. (aşağıda hipodrom)

Çalışmada bizim şimdi “Tarihi Yarımada” dediğimiz bölgedeki Bizans tarihi incelenerek bu bölgedeki yapılar 3 boyutlu olarak canlandırılmış. Aşağıda bu çalışma ile gün ışığına çıkartılan 66 yapı bulunuyor. Bunlar arasında şimdinin Topkapı Sarayı’nın yerinde olan Blachernae Sarayı’nı (11,12) , Hipodromu (33,34 – şu an Venedik de San Marko Kilisesi’nin tepesindeki dört bronz heykel ile) , Ayasofya Müzesi’ni (31) , Yılanlı Sütunu(24), surları (56, 64), Yerebatan Sarnıcını (9), Atak Mustafa Paşa Cami (6), Toklu Dede Mescidini (65)’ni ve daha nicesini görebilirsiniz.

1. AKATALEPTOS MONASTERY ( Akataleptos Manastırı)
   
2. 19 AKKUBITA (Ziyafet Salonu)
   
3. PALACE of ANTIOCHOS (Antiochos Sarayı)
   
4. AQUAEDUCT of VALENS (Valens Su Kemeri )
   
5. ARCH of THEODOSIOS (Theodosios Kemeri)
   
6. ATAK MUSTAFA PAŞA CAMİ ( Atak Mustafa Paşa Cami)
   
7. AUGUSTAION (Ayasofya yanı)
   
8. BALABAN AĞA MESCİDİ ( Balaban Mescidi)
   
9. BASILICA on top of YEREBATAN SARAYI (Yerebatan Sarayının üstündeki bazilika)
   
10. BEYAZIT CHURCHES ( Beyazıt kiliseleri)
    
11. BLACHERNAE PALACE ( Blachernae Sarayı)
    
12. BLACHERNAE WALLS (Blachernae duvarları)
    
13. BOUKOLEON PALACE (Boukoleon Sarayı)
    
14. BYZANTIUM LAND MODEL ( Bizans Yerleşim Modeli)
    
15. CAPITOLIUM ( Merkez)
    
16. CHALKE (GATE of the GREAT PALACE) ( Büyük Saray Girişi)
    
17. CHORA MONASTERY (Kariye Manastırı – Kariye Müzesi)
    
18. CHRYSOTRIKLINOS (Büyük Sarayın parçası)
    
19. CISTERN of AETIOS (Aetios Sarnıcı)
20. COLUMN of JUSTINIAN ( Justinian Sütunu)
    
21. COLUMN of MARCIANOS ( Marcianos Sütunu)
    
22. COVERED HIPPODROME ( Hipodrom Çevresi)
    
23. DAPHNE (Büyük Saray’ın ana binası)
    
24. The DELPHI TRIPOD (Yılanlı Sütun)
    
25. ENTRANCE TO THE SENAT HOUSE (MAGNAURA) (Senato Girişi)
    
26. FORUM of CONSTANTINE (Constantine Forumu)
    
27. FORUM of THEODOSIOS (Theodosıos Forumu)
    
28. GREAT PALACE ( Büyük Saray)
    
29. GÜL CAMİ (Gül Camii)
    
30. HAGIA EIRENE (kilise)
    
31. HAGIA SOPHIA (Ayasofya)
    
32. HAGIOI PANTES (kilise)
    
33. HIPPODROME ( Hipodrom)
    
34. HIPPODROME BOXES ( Hipodrom Locaları)
    
35. HOLY APOSTLES (Kutsal Apostles)
    
36. HOSPITAL of SAMPSON ( Sampson Hastanesi)
    
37. KYRIOTISSA MONASTERY (Kyriotissa Manastırı)
    
38. LIPS MONASTERY (Lips Manastısı)
    
39. MANGANA MONASTERY (Mangana Manastırı)
    
40. MILION (Merkezi önemli yapı)
    
41. MOSAIC PERISTYLE (Peri sitili Mozaik)
    
42. MONASTERY of SAINT JOHN of STOUDIOS (Stoudios’lu Aziz John Manastırı)
    
43. MYRELAION (Kilise)
    
44. NEA EKKLESIA (Kilise)
    
45. OLD GOLDEN GATE (Eski Altın Kapı)
    
46. PALACE of BOTANEIATES (Botaneiates Sarayı)
    
47. PALACE near MYRELAION (Myrelaion yanındaki Saray)
    
48. PAMMAKARISTOS MONASTERY (Pammakarisyos Manastırı)
    
49. PANTOKRATOR MONASTERY (Pantokrator Manastırı)
    
50. PORTA AUREA (GOLDEN GATE) (Altın Kapı-Giriş)
    
51. GÜRKUYU MESCİDİ° (Gürkuyu Mescidi)
    
52. SAINT JOHN the BAPTIST EN TO TRULLO (kilise)
    
53. SAINTS KARPOS and PAPYLOS (kilise)
    
54. SAINT PROKOPIOS (kilise)
    
55. SAINTS SERGIOS and BACCHOS (kilise)
    
56. SEA WALLS (Deniz Surları)
    
57. SEKBANBAŞI MESCİDİ (Sekbanbaşı Mescidi)
    
58. SUBSTRUCTURE under KUKULAOĞLU BUILDING (Kukulaoğlu binasının altındaki yapı)
    
59. SENAT HOUSE (MAGNAURA) (Senato)
    
60. SENAT HOUSE in FORUM CONSTANTINE (Constantine Forumu içindeki Senato Binası)
    
61. ŞEYH SÜLEYMAN MESCİDİ (Şeyh Süleyman Mescidi)
    
62. TEKFUR PALACE (Tekfur Sarayı)
    
63. TETRAPYLON (Dört yönlü kemer)
    
64. THEODOSIAN LAND WALLS (Theodosian kara surları)
    
65. TOKLU DEDE MESCİDİ (Toklu Dede Mescidi)
    
66. ZEUXIPPOS (Hamam)
    

Böyle bir projeyi gördüğümde bizlerin hala nasıl İstanbul’un fethinden önceki Konstantinapol tarihini içselleştiremediğimizi, sahiplenemediğimizi, hatta onu reddettiğimizi farkediyorum. Sonra da “bu şehir bizim” diyoruz. İstanbul’un Konstantinapol tarihinden adeta korkuyoruz. Neden? ….İnsanın korktuğu başına gelirmiş hep … Bizansı sahiplenmek için hiçbir zaman geç değil. Dini faktörler kültürel tarihin önüne geçmemelidir bana göre.

2010 İstanbul Avrupa Başkenti projesine gelince sanırım durum hiç parlak değil. Geçenlerde televizyonda Kültür Bakanımız Ertuğrul Günay’ın bir konuşmasına denk geldim. Aynen şunları söylüyordu: “Sonunda bütün dünyaya program yapmak, takvim hazırlamak konusunda ne kadar başarısız olduğumuzu gösterdik. Büyük üzüntü duyuyorum. Her zamanki gibi kervan yolda dizilecek bizde. Diğer sehirler takvimlerini aylar öncesinde açıkladırlar. Kültür Bakanlığının sorumluluk alanında sadece restorasyon işleri var, gerisine karışamıyoruz. Ajans yürütüyor, ki o da biliyorsunuz el değiştirdi….”

Daha başka söze gerek var mı?

---

18 Eylül 2009

PAUL WELLER -ÖZEL-

Paul Weller’ın benim hayatım üzerindeki önemi çok çok büyük. Bir dönemeç bile diyebilirim. Nasıl bir dönemeç, ne zaman dönmüşüm, ne olmuş da dönmüşüm, bunlar çok uzun ve çok içsel konular. Sık sık blogumda Paul Weller -özel- yapıyorum, sonra bir bakıyorum videolar Youtube’dan kaldırılmış, yazıları siliyorum. Dilerim bu yazım ve 22 Dreams albümünden dört parça hiç silinmeyecek. “Echoes Around The Sun”, “Have You Made Up Your Mind?”, “Cold Moments”, “Light Nights” ve bir de röportaj.

---

15 Eylül 2009

PATATESTEN KAYNAK KULLANIM DERSİ ÇIKAR MI?

Yıllar önce bünyesinde çalıştığım topluluk benden bir tarım kuruluşunun yeniden yapılandırılmasına yönelik çalışma yapmamı istemişti. Bu saha görevinin beni çok heyecanlandırdığını hatırlıyorum. Sahaya indiğimdeyse kendimi kapsamında laboratuvar, seralar ve tarım alanları olan, çapı büyük ve çok detaylı bir sürecin içinde bulmuştum.

Elbet sizlere yeniden yapılanma sürecini aktaracak değilim. Sadece süreç dahilindeki patates üretim prosesinin bir aşamasında sera müdürü ile aramda geçen diyaloğu yazımla paylaşmak istiyorum. Ama diyaloğu daha iyi anlayabilmek için önce patates bitkisi üretimi hakkında kısa bilgi vermem şart. Sanayilik veya sofralık patates bitkisi, laboratuvar ortamında patatesin kendisinden alınan minik parçalarla üretilir. Bu minik parçalara “meristem” denir. Laboratuvar teknikerleri bu meristemleri özel ortamlarda bitkileştirip bir boya getirdikten sonra onları daha doğal koşullarda büyümeleri için seralara aktarırlar. Bu aktarım esnasında mersitemler sigara paketi jelatini büyüklüğündeki minik torbacıklara toprakla birlikte yerleştirilir. İşte benim sera müdürümüz ile diyaloğumda bu minik torbacıklardaki, içinde bulunduğu torbacığa göre fazlaca büyümüş patetes bitkilerini serada gördüğümde başladı.

” Mehmet bey, sizce patates fidelerinin içine yerleştirildikleri poşetler biraz küçük değil mi? Bunlar torbalarına göre azmanlaşmış, belki daha büyük bir poşete aktarılsalar daha rahat büyüyecekler …”

Mehmet bey de hafif bir gülüş …

“Doğru bir gözlem ama yanlış sonuç”

“Neden?”

“Patates küçük torbada büyük torbaya konduğundan çok daha fazla büyüyor. Küçük torba içindeki kıt kaynağını tam kullanıyor ve zamanı geldiğinde tarlaya alınıyor. Eğer bu fideyi büyük torbaya koysaydık şu anki büyüklüğünün yarısına ancak gelirdi. Bol kaynağın varlığı patatesi tembelleştiriyor. Bu deneylerimiz ile sabitlenmiş bir sonuç.”

O günden sonra “patates kaynak kullanımı” kavramı benim iş hayatımda önemli bir anahtar olmuştur.

İnsanoğlu değil midir bol kaynak elindeyken onu israf etmekte, verimsiz kullanmakta şampiyon? Ne zaman ki imkanlar kısılır, o zaman yoktan var etmeye başlarız hayatta kalmak adına.

Veya şirketler değil midir ihtiyaçtan fazla insan kaynağını istihdam edip “gizli işsizlik” , “verimsizlik” ve “yüksek maliyet” kavramları ile tanışan? Ne zaman ki insan kaynakları fonksiyonları iyi işletilir, şirketler insan kaynağını etkin kullanmaya başlar.

“Ha bir patates, ha bir insan, ha bir şirket” diyesim geliyor … ama fazla tepki alırım diye vazgeçiyorum …

---

1 Mayıs 2009

GOTİK MİMARİ (1150-1400)

Norman ve Roman kilise üslubunun sonunu getiren Gotik sanat anlayışı Avrupa için dine yeni bakış, zengin bir kilise ve politik istikrar demekti. Kuzey Avrupa’da ortaya çıkan bu akım, Romanesk’in ağır ve kasvetli havasının yerine, ışığı ve zarafeti getirdi. Gotik uslüpla gelen yeni teknik, bir kilisenin tavanının örtülmesi için çapraz kemerlerin kullanılmasıydı. Böylece sürekli geliştirilebilen ve Norman mimarların  hayal bile edemeyeceği yeni olanaklar ortaya çıktı.

Gotik tarzı icat eden Abbot Suger, 1144 yılında ilk denemesinde (St. Dennis Kilisesi – iç mekan – yanda sağ)- Paris’in hemen dışında) belki de ışıktan bir kilise yapmak istemişti. Yapıların ince ayaklar ve dar kaburgalar yardımıyla desteklendiği, serbest kalan duvarlara çok sayıda pencerenini açılabildiği aydınlık kiliseler inşa ettiler. Gotik mimari, ilk başta Romanesk yapılar üzerine denemelerle başladı. Ağır yuvarlak kemerler yerine daha dar sivri kemerler kullanıldı. Yuvarlak kemerlerle belirli bir yüksekliğe ulaşılabilirken, sivri kemerler ile bu kısıt ortadan kalktı. ( Duoma Milano – solda) (Dom – Köln – yukarıda sağda)

Gotik mimari de bir diğer konu ise ağırlık dağılımıydı. Ağır taşlardan oluşan tavan örtüsü, yuvarlak kemerlerde basıncı tümüyle aşağı verirken, sivri kemerlerde tavan örtüsünün ağır taşlarının basıncı dışa doğru vermekteydi. Sivri kemerler ve kemerleri desteklemek için kalın duvarlar yerine, taşıyıcı ayaklar kullanılarak, çok daha büyük ve yüksek yapılar inşa edilebilirdi. Bu nedenle Gotik uslüptaki kilise yapımcıları dışa doğru ağırlık dağılımını dengelemek için, duvarları dış ayaklarla desteklediler (Yukarıda Notre Dame Katedrali – 1163-1345)uçan payandalar).  Bir Gotik Kilise, taştan bu inca strüktür arasında, çok ince tellerin tuttuğu bir bisiklet tekeri örneği, havada asılıymış gibi gözükür. Bu ayaklar daha ince ve zarif görünmelerine karşın, çok daha az yer kaplar ve yapıya çok güçlü destek sağlar. Bu ayaklar sayesinde Gotik Kiliselerin tavanları yükselir, ayaklar arasındaki vitraylarla bezeli geniş pencereler ibadet mekanını aydınlatmaya başlar.

Gotik tarz yalın bir başlangıçtan, daha karmaşık bir sona doğru gelişim gösterdi. Taşıyıcı kemerlerin çevresine, yapısal açıda işlevi olmayan dekoratif kemerler eklendi. Zamanla bu dekoratif kemerler daha da gösterişli ve karmaşık hale geldi, çoğu zaman altın varakla kaplandı. Gotik tarzı en gösterişli dönemi “Flamboyant”dır(alev benzeri). İngiltere’de “dikey” Gotik olarak adlandırılan bu akımın en iyi örnekleri Londra Westminister Abbey’deki VII. Henry Şapeli (aşağıda sağ) ve Cambridge’deki King’s Koleji Şapeli’dir (aşağıda sol).

Kaynak : The Story Of Art – E.H. Gombrich / Western Art – Rick Steves (Europe 101)

---

6 Ekim 2009

YÜKSEL ARSLAN RETROSPEKTİFİ

Geçtiğimiz hafta internetteki sansüre karşı gelişen “Netdaş” toplantısına katılmak üzere Bilgi Üniversitesi santralistanbul’a gittik. Toplantı çok verimli ve bilgilendiriciydi.

Toplantı sonrasında ise kapanışına bir saat kalmış olmasına rağmen dayımın “mutlaka” görmemi söylediği Yüksel Arslan Retrospektifi’ne gittik Müge Hanım, İlhan ve ben. Elbet bir saat gibi kısa bir sürede 500′ün üzerinde eseri incelemek imkansızdı. Levent Yılmaz’ın küratörlüğünde hazırlanan ve  2010 yılının Mart ayına kadar açık olan sergiye bir daha mutlaka gideceğiz. Sizlere de şiddetle bu sergiyi gezmenizi tavsiye ederim. Üstüne çok konuşulacak önemli bir sanatçı ve eserler.

Sergide Yüksel Arslan’nın kendi terminolojisiyle Arture’lerini göreceksiniz. Temellerini çocukluğunda attığı yoğun ve zihni zorlayan cinsellik, böcekler, hayvanlar, hayatı boyunca okudukları, yazarlar, şairler, filozoflar, ressamlar ve onun üstündeki etkileri, Freud, Marx, Nietzsche ve diğerleri, kapitalist düzen ilişkileri içinde birey, ülkeler, politikacılar, politikalar, şizofreni ve bütün bunlar üzerine tuttuğu notlar resrospektif serginin genel ağını oluşturuyor. Yüksel Arslan’ın arturelerindeki betimlemeleri onun 1969′dan sonra Türkiye’ye gelememesine neden olmuş. Neden diye soracak olursanız, nedenini anlamak için sergiyi gidip gezmeniz lazım diye cevap verebilirim …

---

15 Ekim 2009

ÖYLE ÖZEL BİR HAYAT YAŞADIM Kİ 

Öyle bir hayat yaşıyorum ki,
Cenneti de gördüm, cehennemi de

Öyle bir aşk yaşadım ki
Tutkuyu da gördüm, pes etmeyi de.

Bazıları seyrederken hayati en önden,
Kendime bir sahne buldum oynadım.

Öyle bir rol vermişler ki,
Okudum okudum anlamadım.

Kendi kendime konuştum bazen evimde,
Hem kızdım, hem güldüm halime

Sonra dedim ki “söz ver kendine”
Denizleri seviyorsan, dalgaları da seveceksin,
Sevilmek istiyorsan, önce sevmeyi bileceksin,
Uçmayı seviyorsan, düşmeyi de bileceksin.
Korkarak yaşıyorsan, yalnızca hayati seyredersin.

Öyle bir hayat yaşadım ki,
son yolculukları erken tanıdım

Öyle çok değerliymiş ki zaman,
Hep acele etmem bundan, anladım…

Nietzsche

---

18 Mart 2009

LİZBON ÇİNİLERİ 

2006 ilkbaharında gittiğim Lizbon’da beni en etkileyen şehir dokularından biri binaların dış yüzeylerini kuşatan çiniler oldu. Ama sanılmasın ki bu çiniler sadece tarihi binaları kaplıyor, hayır, bu çinileri şehrin yer yerinde, en sıradan konut niyetine kullanılan yapılanmalarda bile görebilirsiniz.

Benim kaldığım küçük otel merkezde olmakla beraber ara sokaklardan geçilerek ulaşılabilen bir konumdaydı. Dolayısıyla sahile inen yol üzerinde geçtiğim dar veya geniş sokaklar boyunca bolca çinileri seyretme, inceleme vakti bulabildim. Bir turist gözlerinizde canlandırın, on adımda bir duruyor, neredeyse burnuna kadar önündeki sıradan binanın duvarına adeta yapışıyor, sonra bir fotoğraf çekip ilerliyor.

Merkezdeki çeşitli tarihi kamu binaları, müzelerdeki çinilerin renk ve desenleri ile şehrin herhangi bir yolu üzerinde rastladıklarım arasında elbette büyük farklar vardı. Benim aşağıda görüntülediğim Lizbonlunun gündelik hayatına malolmuş çiniler. Yani siz de dış yüzeyi böyle kaplanmış bir apartman dairesinde oturuyor olabilirdiniz eğer Lizbon’da yaşasaydınız. Çinilerin mevsimsel etkilere karşı ne kadar dayanıklı imal edildiğini anlamamaya da imkan yok. Fakat dış yüzeyini çini ile kaplamış binaların en büyük sıkıntısı yerinden çıkan parçalar. Eskimiş, nispeten rengi solmuş bir çinili yüzeye aynı desenle ama yeni bir parça ekleyenlerde bu yenileme çok sırıtmış. Düşen çininin yerini boş bırakanlar ise yenileme yapandan daha iyi bir görüntü sergilemiyor.

Lizbon‘dan kraliyet ailesinin yazlık sarayını görmek için trenle gittiğim Sintra ise Portekiz’deki çini sanatının önemli merkezi. Oradan hem anneme, hem de kendime bayağı bir meblağ ödeyerek el emeği, göz nuru iki çini kare aldım. Bu 10cmx10cm’lik çini karolardan siz de yüzlerce alıp binanınızın dışını veya içindeki bir bölümü döşeyebilir veya Sintra’daki çini atölyelerinden birine özel deseninizin siparişini de verebilirsiniz. Sintra’dan Lizbon’a sahil yolundan dönerken okyanusa bakan böyle villalara da rastladım. Kimisi klasik, kimisi modern tasarlanmış çini desenleri ile gerçekten hepsi göz kamaştırıcı güzellikteydiler doğrusu.

---

---

2005′den 2006′ya Aslı’nın evindeki harika ev partisi ile girmiştim. Aslı’nın ev sahipliğinde o kadar güzel bir yılbaşı geçirdim ki, o gecenin bereketi, olumlu, neşeli havası adeta bütün seneme yayıldı. Şimdi 2007′nin eşiğinden kafamı uzatıp baktığımda aynı hoşlukları görebilmeyi umut ediyorum, istiyorum.